Deze informatie hoort bij Project “MONNIE – Voorkomen van schulden bij jongeren”.

Het is je eigen schuld
Over het algemeen wordt gedacht, dat betaalafspraken niet worden nagekomen omdat jongeren ze niet willen nakomen. Daarom volgen dreigende brieven elkaar op, worden er incassobureaus ingeschakeld en wordt het te betalen bedrag met allerlei boetes snel hoger. Wij zijn er echter achter gekomen dat in het grootste deel van de gevallen, de schuldenaar wel wil betalen, maar dit vaak niet kan. Het bedrag hoger maken heeft dus geen nut, maar een persoonlijke of socialere benadering misschien wel.

Wat de eigen perceptie van schulden betreft, ziet 52% van de jongeren met een betaalachterstand de achterstand niet als een schuld, maakt slechts 30% zich druk over de betaalbaarheid ervan en vindt 28% dat ze een financieel probleem hebben. Over het algemeen vinden MBO’ers vaker dan hoger opgeleiden dat ze een financieel probleem hebben (14% vs. 5%). Dit is vooral toe te schrijven aan het feit dat zij vaak zelf geen buffer hebben of financiële achtervang bij familie of vrienden.

De schulden industrie
Inmiddels kunnen we zelfs spreken over een ‘schulden industrie’. Incassobureaus verdienen aan de schuldenproblematiek en dreigen de menselijke benadering uit het oog te verliezen. Hiernaast zijn enorm veel banen gemoeid met de schuldenproblematiek en kost het de overheid handen met geld. Iemand die een traject in de schuldsanering in gaat, kan in 3 jaar tijd niet meer dan EUR 1.800,- afbetalen, terwijl het traject de gemeente EUR 1.500,- per jaar kost.

De financiële wereld
De huidige manier van incasseren past niet bij de wereld van jongeren. Financiële afdelingen gebruiken vaak lastige termen of deadlines, onduidelijke taal en kleine lettertjes. Het gevolg is dat rekeningen niet worden geopend of betaald en dat een relatief lage betaalachterstand uiteindelijk het begin kan zijn van een lang en slepend traject in de schuldsanering.